Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Γιατί διάφορα ελληνικά συγκροτήματα επενδύουν τον τελευταίο καιρό στους ήχους τής americana;

Η “americana” σαν όρος δεν είναι πολύ παλιός –θυμάμαι να διαβάζω γι’ αυτήν στα ξένα περιοδικά περί τα μέσα των nineties– όμως σαν περιεχόμενο είναι παμπάλαιος. Και ακριβώς σ’ αυτήν την «παλαιότητα» στηρίχτηκε η σχετικώς πρόσφατη εμπορική επιτυχία ενός είδους που κρατάει από τις πρώτες απόπειρες του country blues και του λευκού blues της δεκαετίας του ’20, πριν επεκταθεί προς τις Dust Bowl Ballads του Woody Guthrie, το bluegrass των Απαλαχίων (late forties), το rock n’ roll, το country-rock του ’60 και του ’70, το desert rock του ’80, μα και προς ό,τι άλλο σε επίπεδο sub-genre θα μπορούσε να παρεισφρήσει ανάμεσα.
Φυσικά, ο όρος βοήθησε και στο εμπορικό ξεπέταγμα των συγκεκριμένων μουσικών –γι’ αυτό εξάλλου επινοήθηκε– αφού κάτω από την νέα ταμπέλα θα μπορούσε να καταχωριστούν εκατοντάδες καλλιτέχνες και συγκροτήματα, απ’ όλο το διάβα της αμερικάνικης μουσικής ιστορίας.
Έτσι, κάποιος που άκουγε τους Dream Syndicate ας πούμε ή τους Green on Red στα χρόνια του ’80, θα μπορούσε, με λίγη καλή θέληση, ν’ ακούσει τον προπολεμικό θρύλο Jimmie Rodgers (ίσως τον πιο επιδραστικό καλλιτέχνη της country), τους πατεράδες του bluegrass (της… μανιασμένης country) Bill Monroe και Earl Scruggs, ψάχνοντας τις ιστορικές συλλογές του Harry Smith (Anthology of American Folk Music) ή ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο ξεχασμένους δίσκους και συγκροτήματα από τα sixties και τα seventies. Δεν χρειάζεται να πω πως όλη αυτή η μόχλευση υπήρξε υπεύθυνη για μια από τις πιο ωραίες μουσικές φάσεις των τελευταίων 20 χρόνων.
Αυτά στην Αμερική (και αλλαχού). Στην Ελλάδα, όμως, τι γινότανε από παλιά έως πρόσφατα; Είναι ένα θέμα αυτό…
Αρχικά και τελείως χοντρικά θα έλεγα πως τα country ηχοχρώματα, που αποτελούν το Α και το Ω της americana, υπήρξαν για χρόνια αντιδημοφιλή στην Ελλάδα. Η γενικότερη αδιαφορία, η ελλιπής πληροφόρηση, η ανυπαρξία συναυλιών, η προκατάληψη… ότι η country είναι, τάχα, συντηρητική μουσική (δεν υπάρχουν συντηρητικές μουσικές, υπάρχουν τραγούδια που εκφράζουν συντηρητικές απόψεις, και τέτοια τραγούδια μπορεί να συναντήσεις και στο ροκ και στην τζαζ και στην ποπ και οπουδήποτε αλλού)… όλα αυτά μαζί ή χώρια δημιούργησαν, τέλος πάντων, μέσα στα χρόνια, στον τόπο μας, ένα σκηνικό αδιαφορίας ή ακόμη χειρότερα απαξίωσης της country, του τύπου… η μουσική που ακούνε οι βλαχοαμερικάνοι. Απόδειξη τούτου; Στα δισκάδικα, ακόμη και σήμερα, η country music είναι στα παραπεταμένα και βασικά στις «ευκαιρίες», στις ντάνες με τα φτηνά. Ευτυχώς, από μια πλευρά... (...)

DUSTBOWL: The Great Fandango [urban sounds/ Inner Ear, 2016]
Στη σκηνή από το 2006 –άρα έκλεισαν/κλείνουν δεκαετία–, οι Dustbowl είναι ίσως το πιο πιστό, το πιο ταγμένο ελληνικό americana συγκρότημα που μπορείς να συναντήσεις τριγύρω. Λέω «το πιο ταγμένο», επειδή οι αναφορές τού γκρουπ είναι και καταγραμμένες και καταφανείς, ώστε να μην χρειάζεται εμείς να προσθέσουμε κάτι άλλο. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως όλα όσα απαιτούνται ακούγονται στις μουσικές τους, είναι γιατί τα λένε και οι ίδιοι. Δεν κρύβονται – και δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν. Διαβάζουμε λοιπόν… Green On Red, Dream Syndicate, Neil Young & The Crazy Horse, Gram Parsons, The Byrds, Grateful Dead, Townes Van Zandt, The Band, Gene Clark, Long Ryders, Flying Burrito Brothers, Gun Club, Drive By-Truckers, Velvet Underground, Television, the “paisley underground”… Τι πιο σαφές;(…)

Το όλον εδώ…

1 σχόλιο:

  1. Μια επιπλέον παράμετρος! = Το ανωτέρω περιγραφόμενο μουσικό είδος ερμηνεύεται από μουσικούς που παίζουν πραγματικά όργανα! (Στα λάιβ τουλάχιστον-γιατί στα στούντια άστο - για όσους ξέρουν πώς γίνονται οι ηχογραφήσεις.. πάνε τα pro-tools σύννεφο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή